Emo Verkerk is vooral bekend als schilder en beeldhouwer, zijn tekeningen heeft hij grotendeels geheim gehouden. In "Emo Verkerk. De 100 mooiste tekeningen" zijn ze voor het eerst te zien. De tekeningen van Emo Verkerk zijn hoofdzakelijk portretten, die hij begon te maken door zijn fascinatie met het expressionistische werk van Francis Bacon. De hoofdpersonen in zijn portretten zijn vaak coryfeeën uit de literatuur, kunsten en showbizz, die door Emo Verkerk scherp getypeerd en met veel humor in beeld worden gebracht. Naast deze portretten zien we boten op zee, landschappen en dieren die blijk geven van zijn liefde voor de natuur. Ze ogen vaak eenvoudig, maar zijn meesterlijk vormgegeven.

Deze publicatie verscheen bij de eerste museale tentoonstelling van werken op papier van Emo Verkerk (Amsterdam, 1955). Evenals die expositie in het Haagse GEM, Museum voor actuele kunst, is ook de catalogus onderverdeeld in drie categorieën: 'links-rechts', 'rechtuit' en 'rondom'. De tekeningen, een selectie uit de afgelopen tweeëndertig jaar, zijn per categorie in beeld gebracht: full colour en veelal een afbeelding per pagina. Achterin het boek bevindt zich een uitgebreide 'index tekeningen'. In vier interviews, verspreid over de uitgave, vertelt Verkerk over zijn voorkeur voor portretten, zijn werkwijze, de gekozen driedeling, de manier waarop hij ruimte ervaart en de manier waarop de meeste mensen in zijn ogen ruimte ervaren, de wisselwerking tussen de reële ruimte en de schilderkunstige ruimte, spiegeling en projectie. Deze vier analyserende gesprekken tussen de conservator van de tentoonstelling en Verkerk openen voor de lezer een geheel nieuwe wereld achter de werken op papier. Ter opwarming van de gedachten voorin een stuk van Jan Hanlo uit 'Mijn benul' over de 'Spiegelpuzzel'.